İŞ OLSUN DİYE YAZIYORUM

İnsan ne yapar, neden yer içer, neden yaşar bilmiyorum. Yaşamalımı yaşamamlı mı onu da bilmiyorum. Beynimin için alengirli düşüncelerin dalgasında bazen buz gibi esen suyun rüzgârından, bazen boğucu bir sıcağın esintisinden, bazen annemin neden aramızda olmayışından dudaklarımı bükerek hayata bakmaya çalışıyorum.

Babamın neden öldüğünü hala anlamamışım. Neden öldü. Ölmeden önce oturup konuşsaydık. Zamanımız olsaydı. Ya nenem. Onu ne kadar sevdiğimi, annemin nasıl özlediğimi sanırım kimse anlamıyor.

İnsanı kim anlayacak. Hayvanlara yapılan zulüm de anlatamıyor insanın aklının buz kestiği anların kıyısından düşerken uçurumdan.

Beynim bazen parlıment mavisi koyuluğunda, gün kırılmalarının kahverenginde dolanıp duruyor göz bebeklerimin üstünde bir tül örtü gibi.

Dünyanın gözümüzde olduğunu, gözümüzde renklendiğini ve gözümüzde büyüdüğünü babamın ölümünde anlayacaktım. Dünya sadece çevrendekilerden ibaretmişi de ölümlerin soğukluğunun kıyıya vuruşunda anlayacaktım.